Σκόπελος Νησί

  Απόσπασμα απο την Εφημερίδα Βόρειοι Σποράδες – σελίδα 4 – Δεκέμβριος 1973 Του Ι. Ν. ΓΑΛΑΤΣΑΝΟΥ Θρησκευτικές Εορτές του Δεκεμβρίου Εις Σκόπελον. Μονή Προδρόμου << Μέσα στο πέλαγος του κόσμου γυρνώντας σε ακρογιάλια ξένα, Θεϊκό λιμάνι βλέπω εμπρός μου κι’ ελπίδας φως, Χριστέ μου εσένα >>.  Λάμπρος Ζαχαρής Ο Χριστός και η θρησκεία του είναι το θεϊκό λιμάνι της ψυχής, λέει ο ποιητής. Αυτό το νοιώθουμε όμως καλύτερα όταν το καράβι μας φέρει στο λιμάνι του νησιού και πατήσουμε τη γη των πατέρων μας. Ιδίως αυτόν τον μήνα, τον χειμωνιάτικο, λαχταρούμε να ζήσουμε εκεί τις μεγάλες γιορτές, τις χρονιάρες ημέρες, που πουθενά αλλού δεν μπορούμε να τις ευχαριστηθούμε. Αυτό αισθάνεται και ένας άλλος ποιητής όταν γράφει για την εκκλησία του χωριού του: Επισκοπή Σκοπέλου <<Πουθενά πιο μυρωμένο δεν καπνίζει το λιβάνι, πουθενά το καντηλάκι δεν σπιθάει πιο φωτεινό. Την καλή μας εκκλησούλα, όλοι μας εκεί στη μέση Χριστιανοί στην κολυμβήθρα γίναμε κλαψαριστά….>>.

  Η ΜΑΝΟΥ ΤΟ ΓΑΡΟΥΦΟΥΛΑΚΙ Η Μαμή. << δεν ήμουν έξυπνη, ούτε καπάτσα, οι δυσκολίες της ζωής με έκαναν! >> Η Γαρυφαλλιά Γύλου έφερε στη ζωή 4017 παιδιά όμως η μοίρα της στέρησε τους δύο γιούς απο τους τρεις και τον σύζυγό της. Σε ηλικία 27 ετών μένει χήρα αφού πρώτα είχε χάσει τον τρίτο κατά σειρά γιό της Κωστή σε βρεφική ηλικία. Η απώλεια του συζύγου της υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της στη ζωή. Η Γαρυφαλλιά σφίγγει τα δόντια, σπουδάζει και επιστρέφει στο νησί ως μαία όπου αρχικά βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δυσπιστία. Τα χτυπήματα της μοίρας όμως δεν σταματούν ο δευτερος κατά σειρά γιός της, ο Νίκος χάνεται στο Αντάρτικο για πάντα. Τραγική φιγούρα, που δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό του. Ως ανταμοιβή ο Θεός ευλόγησε τα χέρια της να δίνουν πνοή και πράγματι κανένα παιδί δεν χάθηκε ποτέ απο δική της αιτία. Η οικογένεια….. Σε ηλικία 13 ετών, γνωρίζει τον μέλλοντα σύζυγό της, τον Δήμο Φραντζέσκο. Ο ίδιος επισκεπτόταν συχνά την οικία της για να διδαχτεί λαούτο απο τον π