Σκόπελος Νησί

  Οι Καλικάντζαροι Δεκέμβρης 1973 Δημήτριος Ιω. Βλαχάκης <<Ξύπνα μάνα…...κτυπάνε οι καμπάνες, ξύπνα>> Φυσούσε παγερός βοριάς και κάπου- κάπου έπεφτε απο καμιά νυφάδα χιονιού και η κοπελιά η Μουσχαδώ αγρυπνούσε ως τα χαράματα στον αργαλειό, έπρεπε να τελειώσει τις παραγγελίες για τα Χριστούγεννα να παραδώσει την δουλειά για να οικονομηθούνε οι χρονιάρες μέρες. Ήτανε ορφανή η καημενούλα και ζούσε συντροφιά με την γριά τη μάνα της που κείνο το πρωινό η γρια θα πήγαινε μαζί με άλλες γριούλες στην εκκλησία να ακούσουνε τις ώρες και να συντροφέψουνε τη Μεγαλόχαρη που θα έφερνε σε τούτο το κόσμο τον Θεό, τον μονογενή της Υιό να σώση τους ανθρώπους απο τις αμαρτίες. Ξύπνησε σύνταχα η γριούλα, στολίστηκε μάνι – μάνι, πήρε στο ένα χέρι της το φαναράκι και στο άλλο το ραβδάκι της και κίνησε για την εκκλησιά. Τριγύρω όλοσκόταδο. Οι καμπάνες ξανακτύπησαν γλυκά – γλυκά σκορπώντας τους ήχους τους μες το σκοτάδι το αυγηνό σαν ουράνια ψαλμωδία. Η κοπελιά η προκομένη κληδομαν

  Παντελής Χ. Πατσής Παραδοσιακά Σκοπελίτικα Μαχαίρια. Μαχαιροποιός Το Σκοπελίτικο μαχαίρι δεν είναι όπλο, είναι εργαλείο και δημιούργημα καρδιάς. Κάθε ένα είναι μοναδική γέννα του τεχνίτη, το οποίο υπογράφει με την ψυχή του χαράζοντας τα στιχάκια του. Η κατασκευή των μαχαιριών στο νησί μετρά περίπου 2 αιώνες σύμφωνα με μαρτυρία του αείμνηστου Χρήστου Πατσή, ο παλαιότερος μαχαιροποιός που θυμόταν ο ίδιος ήταν ο Γιώργος Κουτρέλος. Τα Σκοπελίτικα Μαχαίρια δεν ήταν τόσο γνωστά όσο τα Κρητικά ήταν όμως σίγουρα φημισμένα διότι είχαν αντοχή και έκοβαν, οι παλιοί οι μαχαιράδες χρησιμοποιούσαν καλής ποιότητας πρώτη ύλη. Διακρίνονταν δε από την ασύμμετρη κυρτή λάμα που πλαταίνει στο μπροστινό της μέρος <<ένα μαχαίρι σουφκιαξα χρυσέ μου Παντελή να με θυμάσε πάντοτε όλη σου τη ζωή>> μαχαίρι του πατέρα του Χρήστου Πατσή. Ο Παντελής Χ. Πατσής, συνεχίζει επάξια την παραδοσιακή τέχνη της κατασκευής μαχαιριών για να κρατήσει ζωντανό το παραδοσιακό επάγγελμα που κληρονόμησε από

  Απόσπασμα απο την Εφημερίδα Βόρειοι Σποράδες – σελίδα 4 – Δεκέμβριος 1973 Του Ι. Ν. ΓΑΛΑΤΣΑΝΟΥ Θρησκευτικές Εορτές του Δεκεμβρίου Εις Σκόπελον. Μονή Προδρόμου << Μέσα στο πέλαγος του κόσμου γυρνώντας σε ακρογιάλια ξένα, Θεϊκό λιμάνι βλέπω εμπρός μου κι’ ελπίδας φως, Χριστέ μου εσένα >>.  Λάμπρος Ζαχαρής Ο Χριστός και η θρησκεία του είναι το θεϊκό λιμάνι της ψυχής, λέει ο ποιητής. Αυτό το νοιώθουμε όμως καλύτερα όταν το καράβι μας φέρει στο λιμάνι του νησιού και πατήσουμε τη γη των πατέρων μας. Ιδίως αυτόν τον μήνα, τον χειμωνιάτικο, λαχταρούμε να ζήσουμε εκεί τις μεγάλες γιορτές, τις χρονιάρες ημέρες, που πουθενά αλλού δεν μπορούμε να τις ευχαριστηθούμε. Αυτό αισθάνεται και ένας άλλος ποιητής όταν γράφει για την εκκλησία του χωριού του: Επισκοπή Σκοπέλου <<Πουθενά πιο μυρωμένο δεν καπνίζει το λιβάνι, πουθενά το καντηλάκι δεν σπιθάει πιο φωτεινό. Την καλή μας εκκλησούλα, όλοι μας εκεί στη μέση Χριστιανοί στην κολυμβήθρα γίναμε κλαψαριστά….>>.

  Η ΜΑΝΟΥ ΤΟ ΓΑΡΟΥΦΟΥΛΑΚΙ Η Μαμή. << δεν ήμουν έξυπνη, ούτε καπάτσα, οι δυσκολίες της ζωής με έκαναν! >> Η Γαρυφαλλιά Γύλου έφερε στη ζωή 4017 παιδιά όμως η μοίρα της στέρησε τους δύο γιούς απο τους τρεις και τον σύζυγό της. Σε ηλικία 27 ετών μένει χήρα αφού πρώτα είχε χάσει τον τρίτο κατά σειρά γιό της Κωστή σε βρεφική ηλικία. Η απώλεια του συζύγου της υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της στη ζωή. Η Γαρυφαλλιά σφίγγει τα δόντια, σπουδάζει και επιστρέφει στο νησί ως μαία όπου αρχικά βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δυσπιστία. Τα χτυπήματα της μοίρας όμως δεν σταματούν ο δευτερος κατά σειρά γιός της, ο Νίκος χάνεται στο Αντάρτικο για πάντα. Τραγική φιγούρα, που δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό του. Ως ανταμοιβή ο Θεός ευλόγησε τα χέρια της να δίνουν πνοή και πράγματι κανένα παιδί δεν χάθηκε ποτέ απο δική της αιτία. Η οικογένεια….. Σε ηλικία 13 ετών, γνωρίζει τον μέλλοντα σύζυγό της, τον Δήμο Φραντζέσκο. Ο ίδιος επισκεπτόταν συχνά την οικία της για να διδαχτεί λαούτο απο τον π

  ΛΑΪΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΚΟΠΕΛΙΤΙΚΑ ΜΑΧΑΙΡΑΚΙΑ Οι Λαϊκές Τέχνες Οι τέχνες είναι το μέσον που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να εκφράζει τα συναισθήματά του και να καλύπτει τις ανάγκες του. Κάθε λαός μέσα απο την λαϊκή τέχνη εκφράζει την νοοτροπία του, την πνευματικότητα του αλλά και την κοινωνική συνείδησή του. Τα χαρακτηριστικά της είναι η ανωνυμία της δηλαδή δεν είναι δημιουργία ενός μόνο καλλιτέχνη, αλλά και η μετάδοσή της απο γενιά σε γενιά δηλαδή απο πατέρα σε γιό και απο μάνα σε κόρη μεταφέροντας έτσι τα μυστικά της τέχνης και εμπλουτίζοντάς τα με καινούρια στοιχεία και αντιλήψεις της κάθε γενιάς. Με την Βιομηχανική Επανάσταση, οι λαϊκές τέχνες άρχισαν να φθείνουν και τελικά να χάνονται στον χρόνο, παραμένοντας μόνο κάποια δημιουργήματα αλλοτινού καιρού να μας μαρτυρούν την ύπαρξή τους. Ευχής έργο η ύπαρξη νέων τεχνιτών, οι οποίοι εκτός απο την σπουδαία δουλειά που κάνουν απο τεχνικής απόψεως συμβάλλουν στον πολιτισμό κρατώντας τις λαϊκές τέχνες ζωντανές στο παρόν και επομ