ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΟΣΜΑΣ - ΖΩΓΡΑΦΟΣ - ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ

   

Ο Διαμαντής είναι περισσότερο παρατηρητής παρά κοινωνικός, του αρέσει να παρατηρεί τα γεγονότα, τα οποία με την σειρά τους περνούν απο την χαραμάδα της ψυχής του και του μυαλού του, φιλτράρονται, ωριμάζουν και "αναγεννούνται" στην ακουαρέλα με  χρώματα και συναισθήματα.

<<Η ζωγραφική  είναι ένας τρόπος δημιουργικής εκτόνωσης, ένας τρόπος να ξεφεύγεις απο την πραγματικότητα, που είναι πολλές φορές δύσκολη και στενάχωρη. Με τη ζωγραφική ανοίγονται στο μυαλό νέες δυνατότητες!!>>

Ο ίδιος αναφέρει οτι στα έργα του δεν δίνει τίτλους αφού επιθυμεί ο θεατής να είναι ελεύθερος να τα προσεγγίσει χωρίς την κατεύθυνση που συχνά δίνει ένας τίτλος.

<<Είχα ένα κατάστημα και η ανάγκη ήταν να διακοσμηθούν οι τοίχοι του. Αυτή ήταν και η στιγμή που ξεκίνησα να ζωγραφίζω ακουαρέλες με θέματα τοπικά, η τοπιογραφία του νησιού μας, κατά κύριο λόγο, με σκοπό να πωλούνται στο κατάστημα αυτό κάθε καλοκαίρι. Αυτό το ξεκίνημα τροφοδότησε όλη την διαδρομή έως σήμερα.>>

<<Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο, με κινητοποιεί η επαφή μου με την ζωγραφική και προσπάθω να κάνω κάθε φορά κάτι καλύτερο. Κάθε νέο έργο να είναι, όσο γίνεται, καλύτερο απο το προηγούμενο.   Η ζωγραφική για εμένα είναι μια συνεχής, μια αδιάκοπη προσπάθεια.  Η κλίση μου προς την τέχνη, προς την καλλιτεχνική έκφραση, ήταν νομίζω έμφυτη. Ίσως μάλιστα είναι και κληρονομική, αφού την ίδια κλίση διαθέτει και η   κόρη μου η Ελένη Κοσμά, η οποία με εξέπληξε ευχάριστα  όταν εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή καθώς δεν είχα μέχρι τότε ιδέα .>>

<<Τα θέματά  μου είναι ανθρωποκεντρικά, μου αρέσει να υπάρχει μέσα ο άνθρωπος, ακόμη και σε πίνακες που φαίνεται απλά ένα τοπίο, ποτέ δεν είναι μόνο αυτό.  Υπάρχει παντού η ανθρώπινη αντάνακλαση, ο έρωτας, η απώλεια, όλα τα στοιχεία που συνιστούν αυτό που λέμε “ζωή”.>>

<<Το αγαπημένο μου έργο αυτό με τους δύο φίλους. Μια παρέα ανθρώπων που βλέπουν διαφορετικά τη ζωή, αλλά είναι μαζί. Κοιτάζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις αλλά μοιράζονται την ίδια αφετηρία. Η θεματική που επανέρχεται αδιάκοπα στα έργα μου είναι η ίδια η ζωή, με κυρίαρχο καθοριστικό μοτίβο της τον έρωτα που κινεί όλα τα νήματα.>> 

<<Το αλισβερίσι με την ζωγραφική είναι σχέση ζωής. Έχει μοναξιά η ζωγραφική, να δουλεύεις μόνος με τη σκέψη με το συναίσθημα που έχεις. Η μόνη στιγμή της επικοινωνίας είναι η έκθεση. Η χαρά του ζωγράφου κορυφώνεται στην διαδικασία της δημιουργίας του έργου. Τότε νιώθει την μεγαλύτερη  ευφορία, όταν ζωγραφίζει. Μετα μένει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.>> 

<<Η έκθεση των έργων  επίσης δίνει χαρά και δύναμη στον καλλιτέχνη. Ο επισκέπτης που έρχεται στην έκθεση, η επιθυμία του να δει να παρατηρήσει και να συζητήσει για το έργο είναι για εμένα "τιμή". Θα ήθελα πολύ να δώσω, μέσα απο τα έργα μου, σε έναν δυο ανθρώπους την αφορμή να μπουν  σε μια διαδικασία σκέψης. Η τέχνη είναι σημαντική,  είναι ανθρώπινη ανάγκη.>>

<<Η ζωή του καλλιτέχνη  ήταν πάντα και παντού δύσκολη. Μπορεί σίγουρα να γίνει ευκολότερη αν έχεις βρει τις ισσοροπίες σου ως καλλιτέχνης και αν έχεις μια στοιχειώδη οικονομική  άνεση ώστε να μην εξαρτάσαι απο την τέχνη.  Η Σκόπελος είναι το ιδανικό μέρος για να ζωγραφίζεις. Έχει πολύ ωραίο φωτισμό, έχει ωραία τοπία, σου αφήνει επίσης  αρκετό ελεύθερο χρόνο τον χειμώνα.>>

{Άνθος κομμένο και ύπνος· περίσσεψε ένα ποίημα. Ο θάνατός τους είναι από τη ρίζα αργός. 

Μέσα στην άκοπη υγρασία τους ακόμη δυο σκυθρωποί πίσω απ’ τα μάτια ώμοι σου τα προσφέρουν· 

και ο ανθός απ’ το φιλί τους περισσεύει. Νέος καρπός,υπόσχεση ευτυχίας που συλλαβίζει·

μα πιο βαθιά από τη ρίζα τους σαπίζει ρίζα μισή και άκοπη· και ύπνος μισός.}

Συνέντευξη του Διαμαντή Κοσμά στην Σπυριδούλα Μπετσάνη.

Σύνταξη κειμένου: Σπυριδούλα Μπετσάνη.

Επιμέλεια Κειμένου: Ελένη Κοσμά.

Φωτογραφίες: Αρχείο Διαμαντή Κοσμά, Εφημερίδα Βόρειες Σποράδες.

Ποιήμα τέλους της Ελένης Κοσμά απο την ποιητική συλλογή με τίτλο Φιλιά στη γη (εκδόσεις Πόλις, 2016).