Σκόπελος Νησί

Η Κτηνοτροφία στη Σκόπελο τον 20ο αιώνα.   Τα απέραντα δάση, τα απότομα  βουνά  και η πλούσια βλάστηση  της Σκοπέλου έπαιξαν κύριο ρόλο στην ανάπτυξη της κτηνοτροφίας στο νησί. Η κτηνοτροφία έθρεψε πολλές γενιές Σκοπελιτών και όχι μόνο  προσφέροντας τους το κρέας, το γάλα, το τυρί, το βούτυρο, την μυζήθρα, τον τραχανά.  Οι κτηνοτρόφοι κατείχαν στην ιδιοκτησία τους βοσκοτόπια επίσης  μίσθωναν γη πληρώνοντας πάντα σε είδος δηλαδή με τυρί, μυζήθρες και ζώα για να βόσκουν το κοπάδι τους.    Αρκετοί κτηνοτρόφοι υπήρχαν στις περιοχές Πάνορμος (Σταμάτης Γερακίνης, Γιώργος Λεμονής, Κωστής Καρβέλης),  Διακόπι (Γιαννης Λεμονής και Κωστής Λεμονής),  Πύργος (Μανώλης Βλαχάκης και Μήτσος Βλαχάκης), Στάφυλος (Γιώργος Παχής) και Παλούκι (Σπύρος Στιβαχτής), Καρυα (Γιάννης Κεφαλάς), Κεντριάς (Γιώργος Κοσμάς).   Λιγότεροι υπήρχαν στο Έλιος (Καρβέλης) και ακόμη πιο λίγοι στη Γλώσσα, όπου υπήρχε παλαιότερα μια καλή ποικιλία προβάτων τα μαυρομάτικα, τα οποία σήμερα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.  Η ζωή.........

 Η ναυτική δύναμη της Σκοπέλου και η προσαρμογή της οικονομίας του νησιού στα δεδομένα του 19ου αιώνα.   Το ναυτικό της Σκοπέλου έλαβε νέα ώθηση μετά τη σύσταση του ελληνικού  κράτους. Σύμφωνα με στοιχεία του 1857, το νησί διέθετε 30 μεγάλα και 90 μικρά πλοία, ενώ το 1860 αναφέρονται 54 πλοία χωρητικότητας ως 60 τόνων και 19 από 60 τόνους και άνω.  Τα πλοία αυτά (τρεχαντήρια, σκούνες, γολέτες, μπρίκια, μπάρκα, μπαρκομπέστια, βρατσέρες και βομβάρδες) διέσχιζαν άφοβα το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα (Ολβία, Ταναϊς, Χερσόνησος), την ανατολική (Αλεξάνδρεια) έως και τη δυτική Μεσόγειο. Τρία καράβια του νησιού αρμένισαν στα τέλη του 19ου αιώνα στον Ατλαντικό Ωκεανό, το ένα μάλιστα με καπετάνιο τον Δημ. Ζαχαριάδη, έφτασε στην Κούβα, ενώ τα άλλα δύο στην Αγγλία.    Στη Σκόπελο υπερίσχυε ως φαίνεται το φιλογαλλικό κόμμα και το νησί ήταν κατά κάποιο τρόπο υπό την προστασία των Γάλλων. Υπήρχε πρόξενος της Γαλλίας, Γάλλοι υπήκοοι στη Σκόπελο και πολλά γαλλικά πλοία προσέγγιζαν το λιμάνι της. Το 1847

 Κωστής Ι. Πασχάλης ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ Σκοπελίτικα Αφηγήματα Της  καμπάνας ο γιος. Καθισμένος στην πεζούλα μέσα στην μπροστινή αυλή τ' Αη Πηντηλέημονα κι ακουμπισμένος στα κάγκελα ο Αδάμος άκουγε προσεχτικά τον παπα - Τζανετή να λέει τα τελευταία του λόγια της λειτουργίας και  περίμενε με αγωνία να απολύσει. Στο ένα χέρι  το ανάπηρο, όπως το έλεγε κι  ο ίδιος, είχε περάσει τη θηλιά από το σκοινί της καμπάνας της μεγάλης κι ετοιμαζότανε για να σημάνει το τέλος της λειτουργίας.   Βαριά καμπάνα αυτή τ' Αη Πηντηλέημονα κι έτσι όπως τις είχαν κρεμασμένες στα παλιά καμπαναριά ήτανε δύσκολο να μπορέσεις να σημάνεις, αφού έπρεπε να' χεις δύναμη για να τραβήξεις το σκοινί μαζί με την καμπάνα και τον τεράστιο ξύλινο τάκο που στεκόταν  στο κεφάλι της και ήταν δεμένο  το σκοινί ώστε να είναι το γλωσσίδι της ελεύθερο, έτσι που με το τράβηγμα να κοπανάει με δύναμη απάνω στην καμπάνα και να ακούγεται δυνατά σ' όλο το χωριό. Νταν, νταν, νταν. Νταν, νταν, νταν, άκουγες τη γλυκιά καμπάν

 Η Ανώτερη Εκπαίδευση στη Σκόπελο.      Η οικονομική ευρωστία του ελληνισμού κατά τον 17ο αιώνα, έφερε στην υπόδουλη χώρα έντονη πνευματική ανάπτυξη τον επόμενο αιώνα. Η Σκόπελος συμμετέχει έντονα στην οικονομική άνθηση του έθνους και την πνευματική ανάταση που ακολουθεί. Για τον πλούτο της γίνεται λόγος από τους περιηγητές ήδη από το 1650. Με την ίδρυση της σχολής στις αρχές του 18ου αιώνα, το νησί ακολουθεί ανάλογες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην ηπειρωτική Ελλάδα.       Η Σχολή της Σκοπέλου, ιδρύεται από τον Στέφανο Δαπόντε, πατέρα του Καισάριου Δαπόντε,  γόνο εξελληνισμένης ενετικής οικογένειας που εγκαταστάθηκε στο νησί στα μέσα του 15ου αιώνα. Ο Δαπόντες διορίστηκε στις αρχές του 18ου αιώνα πρόξενος της Αγγλίας στη Σκόπελο, Σκιάθο και Αλόννησο και εγκαταστάθηκε στη Σκόπελο. Είχε όμως πολυμελή οικογένεια και επιθυμούσε έναν ονομαστό δάσκαλο για τη μόρφωση των παιδιών του, όταν η τύχη τον έφερε σε επαφή με τον Νεόφυτο Μαυρομάτη.      Ο Μαυρομάτης μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτας

  Η Σκόπελος όπως και η Σκιάθος έχουν εκτός των άλλων και μακρά ιστορία ναυπηγικής, λόγω και της άφθονης πρώτης ύλης (ξυλεία πεύκης) που διέθεταν. Στο νησί ανδρώθηκαν γενιές ναυπηγών και αρχιναυπηγών, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν μάθει την τέχνη στη Σύρο, τον Πειραιά, το Γαλαξείδι, τη Βράϊλα και την Τούλτσα της Ρουμανίας. Ειδικά τον 19ο αιώνα οι ναυπηγοί ανέρχονταν, κατά τον πλοίαρχο Ν. Κατσικογιάννη, στον εκπληκτικό αριθμό των 500 και δέχονταν παραγγελίες πολλές και από άλλες περιοχές, γιατί ήταν ανταγωνιστικοί στις τιμές σε σχέση με τους Συριανούς, αφού η δαπάνη κατασκευής πλοίου στην Σκόπελο ήταν κατά 30% μικρότερη.   Καράβια εμπορικά και αλιευτικά κάθε τύπου κατασκευάζονταν στους  σκοπελίτικους ταρσανάδες, οι κυριότεροι απο τους οποίους βρίσκονταν στο Γλιστέρι, στον Πάνερμο, στον Αγνώντα, στο Λιμνονάρι και στη Γλώσσα. Οι χώροι που στήνονταν οι ταρσανάδες ήταν ενοικιαζόμενοι και τα εργαστήρια μεταφέρονταν, ενώ μόνο για ένα, του Τζουβελέκη ξέρουμε οτι ήταν ιδιόκτητο.   Οι τ

 Μεταφορά από: ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ Σκοπελίτικα Αφηγήματα  Κωστής Ι. Πασχάλης Λαογραφικό Μουσείο Σκοπέλου 2001                        Το σπίτι της Κανάκαινας και το έγκλημα τ' Αη Γιωργιού.....     Όταν οι κουρσάροι περνούσαν με τα πλεούμενα τον Σαραντάκοπο και κόβανε δεξιά απ' τη ξέρα "του σφουγγαρά το πήδημα", η Σκόπελος τους έδειχνε την πλάτη με τα κρεμασμένα βράχια και γύρω - γύρω το ενετικό κάστρο διαφέντευε μεγαλόπρεπα το χωριό που έκρυβε μέσα στα σωθικά του.                                                                Τα όμορφα σπίτια φτιαγμένα με μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τους κατοίκους του που κάθε που βλέπαν καράβι κουρσάρικο κλειδαμπαρώνονταν λαχταρισμένοι στα σπλάχνα του. Τα χρόνια τούτα στις θάλασσες αρμένιζαν όλο καϊκια που στ' άλμπουρα τους απάνω κυμάτιζαν μαύρες σημαίες, δείγμα κουρσάρων που σπέρναν τον τρόμο σε κάθε ανύποπτο μα και τον σεβασμό στους συναδέλφους τους.     Η Σκόπελος τυραγνισμένη απο τους ντόπιους Λιάπηδες, λαχτάριζε άμα φαινό

                                                Η θρησκευτική παράδοση Σ την Σκόπελο βρίσκονται διάσπαρτες εκκλησίες, εξωκκλήσια και μοναστήρια, 200 περίπου στον αριθμό. Τους ναούς αυτούς, οι σκοπελίτες  τους φροντίζουν με ευλάβεια και σεβασμό, διατηρώντας αυστηρά τη θρησκευτική τους παράδοση.  Στη Χώρα της Σκοπέλου, υπάρχουν περίπου 40 εκκλησίες και 4 ενορίες.  Η «Παναγία Φανερωμένη», η «Παναγία Παπαμελετίου», ο «Άγιος Παντελεήμων» και οι  «Τρείς Ιεράρχες» και ο μητροπολιτικός ναός της «Γέννησης του Χριστού». Χαρακτηριστικός είναι ο ναός της «Παναγίας του Πύργου», που βρίσκεται πάνω στον βράχο στο παλιό λιμάνι της Σκοπέλου και έχει κοσμήσει κατά καιρούς, εξώφυλλα περιοδικών  και κάρτ ποστάλ, βρίσκεται στις φωτογραφίες όλων των επισκεπτών του νησιού και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Σκοπέλου. Αξιόλογη είναι επίσης και η «Επισκοπή Σκοπέλου», που προοριζόταν για έδρα του Επισκόπου Σκοπέλου, που  έμεινε όμως ημιτελής. ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΠΑΡΟΙΚΟΥΣΑ ΣΤΗ ΣΚΟΠΕΛΟ «Ένα από τα νησιά του Ελλαδικού χώρο