Nίκος Ξηροχειμώνας - Καλλιτέχνες της Σκοπέλου - Βίντεο

Credits to Silje Kramer

Γεια σου Περαία αθάνατε χιλιοτραγουδισμένε, κάνεις καρδιές να χαίρονται, 

κάνεις καρδιές να κλαίνε.

Χαρές και πίκρες μάς κερνάς ανάμιχτες, χαρμάνι το καλώς ήρθες κι έχε γεια

που λένε στο λιμάνι.

   

   

Ο Νίκος Ξηροχειμώνας μεγάλωσε στη Σκόπελο, απ' όπου και κατάγεται. Παίζει μπουζούκι και τραγουδάει με την εύπλαστη και μελωδική φωνή του, όλων των ειδών τα τραγούδια αλλά κυρίως ρεμπέτικα - λαϊκά. Είναι καλλιτέχνης αυτοδίδακτος με πηγαίο ταλέντο και κληρονομικό το χάρισμα της φωνής. Σίγουρα όποιος τον ακούσει να τραγουδά, γυρνά αντανακλαστικά το κεφάλι προς το μέρος του καθώς διαθέτει μια φωνή που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν......

η γνωριμία με το μπουζούκι...

<<H πρώτη μου γνωριμία με το μπουζούκι ήταν το 1978 με αφορμή ένα που είχε αγοράσει ο παππούς μου και το δώρισε στον πατέρα μου, και έτσι υπήρχε μέσα στο σπίτι. “Γρατζούναγε” ο πατέρας μου το μπουζουκάκι, και δίπλα του άρχισα να “γρατζουνώ” και εγώ. Μέσα στο σπίτι υπήρχε και ένα μαντολίνο, κανείς δεν θυμόταν όμως να εξηγήσει πως βρέθηκε εκεί, μπορεί να είχε ξεχαστεί απο κάποια παρέα. Αυτό το μαντολίνο όμως δεν είχε καλό τέλος γιατί πάνω στο παιχνίδι το έσπασα>>.

το πάθος και η επιρροή του πατέρα..

<< Έκτοτε απέκτησα “μανία” με το μπουζούκι και συνέχεια έπαιζα, στην αυλή, στην γειτονιά, στο σπίτι απο τα 8χρόνια, ακόμη και όταν πήγα στον στρατό το πήρα μαζί μου. Ήμουν σχεδόν αυτοδίδακτος, έμαθα παρακολουθώντας τον πατέρα μου και τις παρέες που έρχοντουσαν στο σπίτι. 

Ο πατέρας μου ήθελε πάντα να έχει παρέα στο σπίτι, ήταν της παρέας, του άρεσε να παίζει και να τραγουδάει. Συνέχεια τραγούδαγε, ακόμη και στη δουλειά. Έκαναν καντάδες με τον αδερφό του τον Αντώνη επιστρέφοντας απο την ταβέρνα στα σοκάκια ή πήγαιναν στην μάνα τους τραγουδώντας να την ξυπνήσουν. Οι απόκριες ειδικά ήταν η εποχή του, ζούσε γιαυτές τις μέρες, ήταν “δωσμένος” εκεί. Το μπουζούκι για εμένα δεν είχε τέλος, η επιρροή του πατέρα μου και το μουσικό περιβάλλον, που είχε δημιουργήσει ήταν καθοριστικά>>.

οι εμπειρίες και η φωνή

<<Στην έκτη Δημοτικού, δούλευα βοηθός σερβιτόρου στην Τέρψη του Συρρόπουλου, μαζί είχα και το μπουζούκι μου και έπαιζα κανένα τραγούδι. Στο ωδείο δεν πήγα ποτέ αν και υπήρχε ο Νίκος Σύρρος στην Σκόπελο για κάποιο διάστημα και έκανε μαθήματα και ο Αποστόλης Βλαχάκης παλιότερα. Ο δε Νίκος είχε δημιουργήσει το <Καφενείο Μουσικών> , όπου σύχναζαν όλοι οι καλλιτέχνες της μουσικής, το επισκεπτόμουν ενίοτε και έπινα ένα τσιπουράκι. Στα 17 χρόνια έπαιξα στα Δειλινά και έπειτα σε όλα τα γνωστά κέντρα της εποχής: Λαμπίκο, Μειντάνι, Ακτή, Κάστρο μαζί με ντόπιους συναδέλφους όπως Σύρρο Κοσύφη, Μπετσάνηδες. Έπαιζα επίσης σε γλέντια γάμων και αρραβώνων. Ό,τι μαγαζι υπήρχε στην Σκόπελο έχω παίξει και έχω παίξει με όλους. Ήμουν πάντα “παίξε και τραγούδα” και σε αυτό επέμενε πολύ ο πατέρας μου, απο τον οποίο κληρονόμησα την καλή φωνή. Γενικώς στην οικογένεια ήμασταν καλλίφωνοι αλλά και στο σόι μας δεν υπήρχε φάλτσος, όλοι τραγουδούσαν γιαγιά, θείοι απλά εγώ το έκανα και επάγγελμα>>.

Η θεσσαλονίκη

Έπειτα μετακόμισα θεσσαλονίκη αλλά δεν ασχολήθηκα αμέσως. Κάποια στιγμή γνώρισα τον Ντίνο Χριστιαννόπουλο, και με αφορμή αυτήν τη γνωριμία έπαιξα σε συναυλία, στα εγκαίνεια της “Πλατείας Τσιτσάνη” το 2004 και 2005 . Το 2010 δούλεψα επαγγελματικά μαζί με έναν συντοπίτη μου τον Χρήστο Κοσμά σε ένα κέντρο αλλά και σε διάφορα μαγαζιά στα λαδάδικα . Από το 2014, δούλευω στην Σκόπελο επαγγελματικά.

Το ρεμπέτικο στην Σκόπελο..

<<Στην σκόπελο το "έριξαν" στο μπουζούκι, γιατί ηταν  μόδα της εποχής. Αφορμή ήταν ο Γιώργος ο Ξηντάρης και το Μινόρε της Αυγής αλλά και η παρουσία μουσικών στην Σκόπελο όπως ο Καλαφάτης, ο Βασιλείου, ο Σύρρος, ο Μιτρέντζης κ.α. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν και τα νυχτερινά κέντρα όπως τα Δειλινά και το Κάστρο, στα οποία διασκέδαζε ο κόσμος με αυτό το είδος της μουσικής.

Με αφορμή τον Γιώργο Ξηντάρη, ξεκινήσαμε εμείς η 2η γενιά και δουλέψαμε και σαν επαγγελματίες. Όταν πήγαινα τα καλοκαίρια στο κέντρο του, καθόμασταν γύρω γύρω και μας άφηνε να παίζουμε μαζί του. Ο Γιώργος Ξηντάρης υπήρξε πυρήνας γιατί “έσπρωχνε” τους Σκοπελίτες μουσικούς στην Αθήνα. Και ο Καλαφάτης είχε μαζί του παιδιά και έπαιζαν στη δουλειά. Παίζαμε συνέχεια δεν είχε τέλος>>.

Το ρεμπέτικο φεστιβάλ...

Απο τη συναυλία στο Ρεμπέτικο Φεστιβάλ  

<<Το ρεμπέτικο φεστιβάλ ταιριάζει στην Σκόπελο γιατί πλέον απο το 1970 και μετά παρατηρούμε ότι στο νησί αυτό το είδος μουσικής, έχει απήχηση σε όλες της βαθμίδες της διασκέδασης, αυτό ίσως να μην γινόταν αν δεν υπήρχε ο Ξηντάρης. Ρεμπέτικο υπάρχει και ακούγεται σε όλο το νησί εξάλλου ρεμπέτικο είναι το λαικό τραγούδι, που εκφράζει όλα τα βάσανα και τους πόνους του λαού>>.

Πριν το 1970...

<<Παλιότερα έπαιζαν φλογέρα, λαούτο, σαντούρι, βιολί, κλαρίνο. Τουλάχιστον μέχρι το 70'. Οι Χρυσανθαίοι έπαιζαν και ευρωπαικά. Τα όργανα αυτά χάθηκαν, δεν υπήρξαν και δάσκαλοι να τα μάθουν σε παιδιά. Υπήρξαν και ακορντεον με τον Αποστόλη Βλαχάκη και τον Γιώργο Μπετσάνη αλλά και πάλι . Έπαιζαν και κάποιοι μπουζούκι παλιά όπως ο Νίκος Κορέντης, απλά έπαιζαν παρεϊστικα σε μαγαζιά, και ο Γιώργος Σφέτσος με τον Στάθη αδερφό του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όλα τα παιδιά έπαιζαν μουσικά όργανα με μαθήματα που έκανε ο Αποστόλης Βλαχάκης, κιθάρες, μπουζούκια ακορντεόν, υπήρξε μεγάλη άνθηση>>.

Σήμερα....

<<Τα τελευταία τρία χρόνια, παίζω στο "Άμμος" τα καλοκαίρια και τον χειμώνα στην "Καρυδιά", δυστυχώς η κατασταση της καραντίνας, μας έχει κλείσει στα σπίτια μας. Το μπουζούκι όμως δεν είναι σε καραντίνα, τα απογεύματα που ξεκουράζομαι στο σπίτι, παίζω και χαλαρώνω, δεν μπορώ να αφήσω το μπουζούκι, είναι πιστός φίλος>>

.....Γεια σου Περαία αθάνατε  της εργατιάς κολώνα

Πασαλιμάνι, Κοκκινιά  Καμίνια, Δραπετσώνα....... 

                                                                      Βίντεο της Silje Kramer

Συνέντευξη του Νίκου Ξηροχειμώνα στην Σπυριδούλα Μπετσάνη.

Φωτογραφίες: Αρχείο Νίκου Ξηροχειμώνα, Πολιτιστικού Συλλόγου, Silje Kramer.

Βίντεο της Silje Kramer