Μάχη Βλαχάκη Λεμονή - Ζωγράφος
Η μουσική οικογένεια.....
Η Μάχη Βλαχάκη
Λεμονή, μεγάλωσε και ζεί στην Σκόπελο.
Είναι κόρη του αείμνηστου Γιώργου
Βλαχάκη, ενός ευαίσθητου και σεμνού
μουσικού, που έπαιζε βιολί και μάλιστα είχε σπουδάσει και στο Ωδείο Αθηνών. H ίδια ζωγραφίζει, γνωρίζει να παίζει μαντολίνο και βιολί και τραγουδά μαζί με την αδερφή της Αγνή.
Μεγάλωσε σε μια οικογένεια, στην οποία υπήρχε μουσική. Τα αδέρφια του πατέρα της (Κωστής, Δημήτρης, Αποστόλης) έπαιζαν όλα μουσικά όργανα και έγραφαν στίχους αλλά και η αδερφή του Κατίνα έγραφε και αυτήν τραγούδια. Έχει πάρα πολλές αναμνήσεις απο τα γλέντια που έκαναν οικογενειακώς, γλέντια που δεν γίνονται πια στην σημερινή εποχή......
Η μουσική.....
Απο τον πατέρα της θεωρεί οτι κληρονόμησε
την “καλλιτεχνική φλέβα". Ήδη απο την ηλικία των 7 ετών, ο πατέρας
της, την μαθαίνει μαντολίνο ως “προθάλαμο”
για την εκμάθηση του βιολιού, που έπαιζε
και ο ίδιος.
Η έλλειψη όμως ωδείου στο
νησί, είχε ως αποτέλεσμα να μην συνεχίσει
τη μουσική, καθώς έπρεπε να περάσει στο στάδιο της μεθόδου. Θυμάται τον πατέρα της να
της λέει:<< το βιολί στην αρχή θα σε
ανεχτεί αλλά μετά θα σε κλωτσήσει, θα
σε διώξει αν δεν το αγαπάς.>> Ο πατέρας της εκτός των άλλων την δίδαξε μαζί με την αδερφή της Αγνή να τραγουδούν. Οι δύο αδερφές κάνουν ένα καταπληκτικό ντουέτο με διφωνίες και γνωρίζουν πολλά, παλιά Σκοπελίτικα τραγούδια.
η ζωγραφική....
Η ίδια δεν
γνώριζε ο,τι ζωγραφίζει, το ανακάλυψε
στην τρίτη Γυμνασίου όταν ένας καθηγητής, την παίνεψε για ένα σκίτσο του Σαμψών,
που δημιούργησε: <<Βλαχάκη, είσαι
κρυφό ταλέντο!>>, της είπε. Γυρνόντας
στο σπίτι ξεκρέμασε ένα πιάτο απο τον
τοίχο και το ζωγράφισε με νερομπογιά
και όμως το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.
Εντελώς αυτοδίδακτο και έμφυτο ταλέντο, αφού κανείς άλλος
στο σπίτι της δεν είχε εκδηλώσει τέτοια
τάση, αγόρασε πινέλα και χρώματα και
ζωγράφιζε αρχικά πιάτα διακοσμητικά
τα οποία προμήθευε και στον Βόλο.
Στη συνέχεια και σιγά σιγά ξεκίνησε να ζωγραφίζει πίνακες, <<τους πίνακες μου δεν θέλω
να τους πουλώ, είναι πνευματικά μου
παιδιά και με ανησυχεί η κατάληξη, που
θα έχουν στα χέρια κάποιου άλλου.>>
αναφέρει. Ζωγραφίζει χωρίς
προσχέδιο, και συνήθως αντιγράφει τις
εικόνες απο κάρτ ποστάλ.
Την μοναδική φορά που ζωγράφισε πραγματικό τοπίο, ήταν το εικονοστάσι του "Αγίου Ρηγινάκι", χαρακτηριστικά θυμάται <<είχα μπει μέσα σε μια οικοδομή, που υπήρχε απέναντι και απο έξω ο πατέρας μου φιλούσε τσίλιες. Εκείνη την εποχή, ήταν περίεργο να ζωγραφίζει μια κοπέλα και δεν ήθελα να με δούνε και να ρωτούν τους γονείς μου. Ο πατέρας μου όμως ήταν πολύ υποστηρικτικός.>>
Το πρώτο της
έργο ήταν η παραλία της Σκοπέλου στα
δέκα έξι χρόνια της, <<Αυτό το έργο
το είχα τοποθετήσει στη βιτρίνα του
καταστήματος του πατέρα μου, όπου κάποιοι
ιταλοί καθηγητές ζωγραφικής το 1980, που
παραθέριζαν, θέλησαν να τον αγοράσουν.>>
<<Εγώ αρνήθηκα αλλά αυτοί επέμεναν, τους ρώτησα γιατι επιμένουν τόσο πολύ και μου απάντησαν οτι ήθελαν να τον αγοράσουν τον για να δείξουν στους μαθητές τους οτι
μια κοπέλα, απο ένα μικρό νησί της Ελλάδας, χωρίς μέθοδο
και σπουδές ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα
με αρμονία χρωμάτων και σχημάτων.>>
<< Ήμουν όμως αμετάκλητη, δεν ήθελα να τον πουλήσω. Τους απάντησα ότι: "αν τον πουλούσα θα ήταν σαν να πουλώ τον
ευατό μου στα 16 του χρόνια". Τελικά με αγκάλιασαν και με έβγαλαν φωτογραφία μαζί με τον πίνακα για να δείξουν και εμένα στους μαθητές τους.>>
Η επιμονή τους όμως και η ενθάρρυνσή
τους ήταν αυτήν που την οδήγησε μέχρι
σήμερα να ζωγραφίζει ασταμάτητα.
Η έκθεση..
Το 2006
έκανε την πρώτη ατομική της έκθεση το
Παλιο Ελαιοτριβείο της Σκοπέλου. Ο σκοπός της έκθεσης της δεν ήταν η αυτοπροβολή αλλά η συμβουλή. Περισσότερο ήθελε να επιβεβαιώσει οτι αυτό που κάνει το κάνει σωστά. Και πράγματι με αυτήν την ευκαιρία πήρε τις θετικές κριτικές κάποιων ειδικών που ασχολούνταν με την ζωγραφική, και αυτό ήταν η ανταμοιβή της.
Η αγωγή της ψυχής....
<< Όταν ζωγραφίζω, ξεχνιέμαι, φεύγω δεν σκέφτομαι τίποτα, μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω εκείνη την στιγμή. Δεν βλέπω καν το ρολόι και ας κάθομαι πολλές ώρες, μπορεί και όλη νύχτα. Μου δίνει μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Βιάζομαι να τελειώσω το κάθε έργο και το καταφέρνω σε 4 ώρες.....αυτόν με τα λουλούδια, τον ζωγράφισα σε δύο ώρες. Με ανακουφίζει η δημιουργία, τα χρώματα, οι απαλές κινήσεις του πινέλου. >>
Συνέντευξη της Μάχης Βλαχάκη Λεμονή στην Σπυριδούλα Μπετσάνη
Oι πίνακες που εμφανίζονται είναι δημιουργία της Μάχης Λεμονή Βλαχάκη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου